“UTOS ko, gawa ko.” Ito ang madalas sabihin ni mama sa tuwing mayroon siyang inuutos sa akin.
Ilang beses muna kasi niyang uulit-ulitin ang utos niya bago ko ito sundin. Kung mamalasin pa, siya na rin mismo ang gumagawa ng mga ito sa inis. Madalas niyang ireklamo na para siyang nag-utos sa hangin.
Malimit din kaming magkasagutan dahil mas mabilis pa raw ako sa alas-kwatro kung kumilos kapag mayroon akong hinihingi, ngunit mas mahimat pa sa pagong kapag inuutusan.
Halos lahat na ata ng gawaing bahay ipinapagawa na niya sa akin. Kahit ba nag-iisa lang akong anak, wala na ba akong karapatang magpahinga? Kulang na lang pasuwelduhin niya ako na parang kasambahay. Kaya naman minsan, sinasadya kong magtaingang-kawali sa tuwing mag-uutos siya.
Pilit ko mang baguhin ang ugali kong ito, tila matalim ang karet ng katamaran sa aking katawan pagdating sa gawaing bahay. Naiinis din ako sa aking sarili sa tuwing pagsasabihan ako ni Mama dahil paulit-ulit din ang mga sinasabi niya.
Hindi naman talaga ako likas na tamad sa lahat ng pagkakataon. Sa katunayan, palagi akong nasa dean’s list. Aktibo rin ako sa student council at iba pang mga extra-curricular activity. Kahit ganito, mayroon pa rin akong matatawag na libreng oras upang tumulong sa mga gawaing bahay, ngunit hindi ko ginagawa o sadyang sobra lamang ang pagka-uyam ko sa mga ito.
Madalas ipaalala sa eskwelahan na mahalaga sa isang anak na malaman ang kanyang mga responsibilidad sa buhay, sa eskwela o sa bahay man, ngunit parang wala pa rin itong epekto sa akin. Ganoon pa rin ang pakitungo ko sa bahay.
Minsan, pumunta ako sa bahay ng matalik kong kaibigan. Naabutan kong tumutulong siya sa pag-aayos para sa gagawing pabasa sa aming lugar. Hindi ko lubos maisip kung paano pa niya nakuhang tumulong samantalang marami namang taong gumagawa roon. Namangha ako sa kanya.
Habang abala ang aking kaibigan, ibinida ng kanyang ina ang sipag niya, na kahit maraming gawain sa eskwela, nagagawa pa rin niyang tumulong sa mga gawaing bahay at maging sa gawaing pang-komunidad. Habang narinig ko ang mga bagay na iyon, tumahimik at tumango na lamang. Naisip ko, ipinagmamalaki rin kaya ako ng aking mama sa ibang tao?
Ngayon ko lamang naramdaman ang sakit ng panunukso ng aming mga kapitbahay na apo ako ni Juan Tamad. Nahiya ako sa aking sarili. Matagal na pala akong nagiging penitensya ni mama. Ipinangako ko sa aking sariling panahon na upang baguhin ang turing sa akin ng ibang tao at ipagmalaki naman ako ni mama.
Nang umuwi ako, inabutan kong kumakain si mama. Sumabay ako sa kanya at nang matapos kaming kumain, ako na ang nagligpit at naghugas ng mga pinagkainan. Nakita ko ang pagtataka sa kanyang mga mata.
Nang mag-siesta, laking gulat ni Mama nang sinabi kong magdidilig muna ako ng mga halaman. Habang inaayos ko ang hose na aking gagamitin, biniro pa niya ako na baka maysakit ako o nasapian ako ng masamang espiritu. Ngumiti lang ako.
Ngayon ko lamang napansin ang kagandahan ng aming halamanan. Mula sa malalagong orchids hanggang sa mga bonsai, makikita ang masusing pag-aalaga sa mga ito. Hindi ito pinababayaang hindi madiligan, malagyan ng pataba at matanggalan ng damong ligaw.
Laking inis ko nang makita ko ang mga damong ligaw na nakasiksik sa mga halaman ni mama. Buong ingat ko itong binunot upang hindi masira ang mga halaman.
Pinagmasdan ko ang damong ligaw. Pasaway talaga ang mga ito. Sinisira ng mga ito ang magandang pagtubo ng mga halaman at inaagawan pa ng mga nutrisyon ang dapat sa halamang inaalagaan. Para itong isang mabigat na krus na pinapasan ng mga halaman.
Saka ko lamang naisip, pareho pala kami ng binunot kong damong ligaw.
Isa rin pala akong damong ligaw na kailangang bunutin upang hindi na makapaminsala sa halamanan.
Bigla kong naitanong sa aking sarili, kailan ko kaya tuluyang mabubunot ang damong ligaw na gumagapos sa aking katawan? Sana sa lalong madaling panahon, upang makapagbigay ako ng kagandahan sa aming halamanan. Emili Therese A. Malacapo
