Langit
Nahuhumaling ang lahat
Sa matatamis na ngiti
Ng dakilang pinagpala,
Habang bumabalot
Sa kanyang katawan
Ang araw at mga ulap
Na nagbibigay ng init
At lamig ng kaginhawaan.
Sumasamba ang lahat
Sa kanyang mga brilyanteng
Mistulang anito
Na nagtatakda ng kapalaran
Ng sinumang nilalang.
Humahabol ang buong mundo
Sa kanyang bawat paghakbang
Tungo sa paraisong palasyo,
Upang mahalika’t mahaplos
Ang kanyang mga paang
Dibuho ng panahong
Walang hangganan.
O kay sarap sigurong pagpalain
At tumira sa estrelitang kaharian.
Ang buong mundo’y alipores
Na magsisilbi sa iyo
Upang iparamdam
Ang sarap na hatid
Ng biniyayaang buhay.
Purgatoryo
Pitong kulay ng bahaghari
Ang lagi kong naaaninag
Sa patuloy na pag-akyat
Sa kabundukang matarik
Upang matunton
Ang lugar ng kaligtasan.
Walang kaitiman
Ang makabubura
Sa bahagharing makulay
Na ilaw sa aking pagtahak.
Walang kaputian
Ang makasisilaw
Sa aking mga mata,
Upang ‘di matagpuan
Ang kapahingahang
Matagal nang inaasam.
Sa bawat bigat-gaang pagyapak,
Natatanaw ko mula sa kaparangan
Ang gintong pintuang
matagal ko nang inaaninag.
Ito na ang sagot sa mga dasal
Ng aking minamahal
Na ako’y sumalangit nawa.
Impiyerno
Sa ilalim ko’y masukal na estero.
Nakahandusay ang matandang nanlilimahid
Habang patuloy sa pagsusuka
Ng nangangalit na asido
Ang kanyang sikmurang namamalipit.
Pilit na hinuhuli
Ng mapapanghi niyang kamay
Ang nanunuksong mga daga
Upang sariling bituka’y
Bigyan ng kapirasong ligaya
Sa walang hanggan niyang
Pagdurusa.
Labinlimang segundo na lamang
Ang nalalabi
Bago tuluyang lamunin
Ng nagbabagang lupa,
Ang matandang pinagkaitan
Ng mabuting tadhana
Sa pagtalikod niya
Sa dakilang pinagpala.
Lee V. Villanueva
