Nakalapag na rito ang katahimikan.

Nakahimpil ang lahat at wala kahit

kaluskos. Walang talinghagang mahango

mula sa agos ng tubig-kanal.

Di gumagalaw ang mga sanga ng puno.

Walang kibot na maaninag sa hating-buwan

na tumatanod. Laganap naman ang kaayusan

ngunit tila lumisan ang gaan sa dibdib.

Hinigop ng hilakbot at kinagat

ng pangingilabot ang init ng balat.

Hindi kaya pangitain ang lahat ng ito?

Sa kuwadro ng telebisyon, bumulagta

ang gusaling binangga ng dalawang

naghuhuramentadong eroplano.

Ang pinulbong usok

ng mga pader at bato ng gusali’y

kaluluwang kumalas sa katawan

ng komersyo. Sa lungsod,

multo ito ngayong di matutulog.

Nadurog ang aking puso

nang gumuho ang dalawang tore.

Humahangos ang lahat sa pagkamangha,

ngayong babalot ang pagluluksa.

Papaanong itatali sa kapatawaran ang ganitong

kasalanan? Papaanong iwawaglit ang pangitain

ng digmaan, gayong nakakalat sa kalsada

ang mga biga, abo at pira-pirasong

palapag? Hindi ito tulad ng alikabok

na maaring ipagpag.

Malamig ang kalabit ng araw sa pagsikat

ng umaga. Mananahan ang pighati

sa lahat ng sulok ng gunita. Malulukuban

ng usok ang buwan. Mananatili naman

ang katahimikang hahalili sa hanging

parating na pangitain.

(Setyembre 11, 2001, nang atakihin at pabagsakin

ng mga terorista ang World Trade Center

sa New York.)

READ
Hard lessons

LEAVE A REPLY

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.